Evet buradayım. Aktarıyorum.

-Not: Özür dilerim hepinizden. Saçmalıyor olabilirim bu yazımda. Fakat bunları kendime anlatma ihtiyacım var.Eğer okumak istemiyorsanız es geçebilirsiniz. Ruhlara törpüler dilerim.- Bende bulunan sorun " Fazla düşünmek " değil " Çok şey düşünmek ".... "İnan bana baş edilemez bir durum bu. Sürekli kafamın içinde kendimle boğuşuyorum.Ben onu yanıma çekerken küçük bir çocuk gibi başka yerlere atlıyor." dediğimi hatırlarım sana. Ki bilirsin cidden bu sorun 2 seneme mal oldu . Bunla yaşamayı öğrendim diyelim o zaman... İnsanlar düşüncelerini sıralamaya sokabiliyor. Buna emin oldum. "Nasıl?" diyeceksiniz , bir çok kişi ile konuştum, durumumu paylaştım ve aynı şeyleri yaşıyor muyuz diye merak ettim. Sonuç olarak onlar gibi olmadığımın geri dönüşünü aldım. Evet haklısınız. Bazen bu sorunu yaşamayan kişiler de bizim gibi düşünce sıralarını veya adetlerini ellerinde tutamıyorlar ama bunlar ekstra durumlarda oluyor (aşk,korku,fazla adrenalin). Fakat s

Şunu kendimize yedirelim hep birlikte ; " Mutlu olabilmeyi öğrenmeliyiz. " hepimiz için... Şimdi bu sefer size çok afilli şeyler yüklemek istemiyorum. Hoş "mutluluk" başlığı gayet afilli bir başlık aslında. Fakat özlenen bir duygudur genelde mutluluk. Hepimiz tadıyoruz. Bilip bilmeden,görüp duymadan. Bu durumların henüz daha içinde iken gözden kaçırdığımız bir şey var kimse oraya dikkat etmiyor. Unutuyoruz . Günlerden yine Veccal. Her zaman olduğu gibi Belgrad Kapı dan surlara girişimizi yapmış bir öğlen vakti surların üzerine çıkmış ana yolu izliyoruz sesimizi çıkarmadan. Ben ? Beni sormayın ben her zaman ki gibi bildiğiniz o depresif adamım. Veccal ise halinden gayet memnun çeşitli hikayeler anlatıp bunları anlatırken sanki içindeymiş gibi elleriyle , mimikleriyle anlattıklarını destekliyor her olayda daha bir mutlu gözüküyordu. Anlam veremiyordum. Bu olayları ben de yaşadım , onunla beraberdim. Onun benden başka arkadaşı yok nede olsa.Başkasıyla yaşadığı bir